Wij houden van Ora-hanje!

Stomverbaasd was ik toen ik gisteren op de televisie hoorde dat het E.K. weer voor de deur stond. Het was mij helemaal ontgaan. In gedachte was ik de laatste tijd nog druk bezig met van alles en nog wat, dingen regelen en zo. Wanneer moest ik ook al weer het ondergoed van mijn omaatje verschonen in verzorgingstehuis Weltevree? Ik zou zweren dat ik het afgelopen weekend nog binnenstebuiten had gekeerd. Dan kon ze er dus nog wel een paar dagen tegen, mits er geen bruine bonen met een glaasje witte J.P. Chenet Colombard, Sauvignon op het menu van tafeltje-dekje stond.

Witte J.P. Chenet Colombard, Sauvignon, daar kon ze absoluut niet tegen. Goedkope bocht. Dronk ze er 1 slokje van, stond ze vervolgens anderhalf uur lang zonder pardon haar steunkousen in haar kamertje onder te kakken en dan ook nog met zo’n verwaande blik in haar ogen van “wat mot je van me…”. Niet te doen! Het resultaat zag er dan uit alsof er een shetlandpony een of andere trapeze-act moest doen bij Hollands Got Talent en dan een minuutje van te voren nog even de hele gang naar het podium onder gekakt had. Gelukkig waren er bij Weltevree twee illegale Oekraïense verpleegsters in dienst die mij dan wel zouden inlichten, zelf opruimen daar begonnen ze niet aan, ook al kregen ze er zwart voor betaald, dat ging zelfs hen te ver. Kan je nagaan wat voor smeerboel dat moet zijn.

Maar het E.K. stond dus blijkbaar voor de deur, dus ik naar de voordeur en gooi ém open. Geen E.K. te bekennen… Links niet, rechts niet… Wat de fuck! Wel zag ik tot mijn schrik dat mijn hele straat oranje gekleurd was. Een oranje inferno. Vlaggetjes aan de dakgoot, lantaarnpalen ingepakt met crêpepapier, de stoeptegels oranje gekrijt, de zonneluifels oranje gespoten, de zeventien inch lichtmetalen velgen van mijn Renault Clio vervangen door oranje exemplaren in de vorm van een bierdopje met het logo van een of ander niet te zuipen gerstenat er op. Zo ver als ik kon kijken, alles was oranje. De buurman met z’n oranje gespoten kuif vol trots zwaaien naar mij in z’n oranje T-shirt met leeuwenkop. “Hebben we dat alvast mooi geregeld of niet, ouwe pik! Nu nog winnen!”. Kindertjes oranje geschminkt, opa en oma Janssen van nummertje 36 ook en een oranje petje op, die hadden dat toch niet in de gaten vanwege de Alzheimer. De rolstoel van half tamme Patrick, knal oranje geverfd.

“Wij houden van Ora-hanje!”, dat was geen vlug in elkaar geflanst tekstje van Dré in de hoop om een voetbal hit te scoren. Daar was voor de verandering eens geen rijmwoordenboek aan te pas gekomen. Nee, dat was een allesomvattende en generaliserende statement. Zo van “Jij komt uit Nederland,  jij houdt dus godverdomme van ons oranje en anders kan je de tyfus krijgen!”. Dit is zelfs opgenomen in het basisexamen inburgering. Als het orakel Hazes door de luidsprekers schalt, dan kan je er niet om heen, dan is het zo. Dan moet je lallen en inhaken, want Nederlanders houden van oranje. Op Koninginnedag en als het Nederlands elftal moet voetballen of je nu wilt of niet. Je doet gewoon mee en niet zeiken! Wen maar aan het idee!

Toegegeven, het E.K. voetbal zal ik zeker gaan volgen en ik hoop dat Nederland het ver uhh…. schopt en dan het liefst meerdere keren in het doel van de tegenstander. Dat het maar een mooi en bloedspannend voetbaltoernooi mag worden, maar dat Oranjegewauwel gaat me net wat te ver.

Jackie-Tits

Eindelijk is mijn vermoeden bevestigd, Jack The Ripper, ’s-Werelds meest beruchte en goddeloze seriemoordenaar die eind negentiende eeuw diverse slachtoffers verminkt en gruwelijk toegetakeld heeft, is geen man maar een vrouw. Het gaat om Jacqueline (Jackie-Tits voor intimi destijds), een laag-bij-de-gronds en onbetrouwbaar sletje uit East-End met narcistische trekjes.

In de jaren voorafgaand aan de ripper-moorden, liet Jackie zich geregeld ongenadig fleppen door William, Charles, Edward, Florance en nog een zooi andere kerels uit de buurt die zij verleidde met haar beeldschone en weelderige verschijning. Dit deed ze voornamelijk in de hoop om zwanger te raken, maar dat lukte niet. Jackie had gedacht dat als ze eenmaal zwanger was, ze een van die gasten wel definitief kon strikken, maar helaas en haar reputatie werd er daardoor niet beter op. Andere meiden maakten haar met de jaren uit voor portieksnol, absint-slet, hotel-del en hobby-hoer, omdat Jackie-Tits haar minnaars dumpte zodra ze in de gaten kreeg dat zij haar niet konden bevruchten.

Jaren verstreken, andere meiden uit de buurt raakten wel zwanger, startte gezinnetjes en leken ogenschijnlijk gelukkig te zijn, maar Jackie bleef alleen en kinderloos achter. Zelfs de eitjes van enkele hoertjes uit de wijk werden raak geschoten en die bimbo’s deden het alleen maar voor het geld, die verdienden het in de ogen van Jackie het minste om een kind op de wereld te zetten. Jackie raakte verbitterd en werd met de dag jaloerser. Die snollen hadden in haar beleving geen recht op een kind, een zwerende en etterende soa konden ze krijgen! Niet veel later sloegen bij Jackie de stoppen door.

Het eerste slachtoffer was Mary Ann Nichols in augustus 1888. Mary Ann was een geboren teef, beter bekend als Polly. Diep in de nacht was ze weer eens op zoek geweest naar een slaapplaats. Jackie observeerde haar al een tijdje en kon het niet verkroppen dat die hoer zo slecht voor haar ongeborene zorgde, dus verdiende ze het te sterven. Aangezien Jackie’s slaap ook regelmatig ruw werd verstoord door het tergende, door je ziel snijdende stemgeluid van Polly, als ze weer eens laveloos door de straten liep te tetteren, besloot ze haar keel door te snijden. Een uur na het intreden van de dood werd ze al gevonden. Van de dader ontbrak ieder spoor.

8 September was de volgende kuttenkop aan de beurt, “Dark Annie” Chapman. Een vette trut met kapsones. Of ze nu zwanger was of niet, dat maakte Jackie niet eens uit. De manier hoe Dark Annie haar minachtend aankeek stond haar gewoon niet aan, dus moest ze dood. BAMMM!... In de tuin van Hanbury Street 29 in Whitecapel ramde Jackie daarom het scherpe lemmet van haar slagersmes bij haar in haar buik en ontdeed die spermaspons van haar baarmoeder. Just for fun.
Ein bisschen spielerei. Nu had Jackie de smaak te pakken!

“Long Liz”, Elisabeth Stride en Catharine Eddowes, twee uitgelekte theezakken, waren beiden op 30 september aan de beurt. Buikjes met precisie opengesneden, signatuurtje in het aangezicht, Jackie-tits raakte er inmiddels aardig bedreven in. De levenloze lichamen werden vakkundig ontdaan van organen en foetussen. Het bloederige mes veegde ze vervolgens af aan haar witte schort dat ze uit voorzorg over haar kleren aangetrokken had. Ze had die pijpbekken een dienst bewezen vond ze. Op het moment dat ze zich van haar schort ontdeed, hoorde ze iemand naderen in de donkere steeg. In alle haast om van de plaats delict weg te komen vergat ze het stomweg om mee te nemen.

Aangezien ze niet gepakt wilde worden besloot Jackie zich de maand daaropvolgend maar gedeisd te houden. 9 november pleegde ze de laatste moord die officieel aan haar is toegekend. Het was rooie Ginger, beter bekend als Mary Jane Kelly, een wandelende naaimachine en inmiddels 26 weken zwanger. Zelfde modus operandi. Weer een opengesneden buik en de signatuur. Het begon Jackie-Tits wat te vervelen. Ze vond dat er nog iets ontbrak aan het sinistere schouwspel wat ze had gecreëerd en liet daarom maar een briefje op het verminkte lichaam achter, verpakt met de helft van Ginger’s nier, als stille getuige.  “From Hell” had ze er op geschreven,
de plek waarvan Jackie dacht dat het waarschijnlijk de enige was, waar zij ooit haar rust zou vinden.