Wij houden van Ora-hanje!

Stomverbaasd was ik toen ik gisteren op de televisie hoorde dat het E.K. weer voor de deur stond. Het was mij helemaal ontgaan. In gedachte was ik de laatste tijd nog druk bezig met van alles en nog wat, dingen regelen en zo. Wanneer moest ik ook al weer het ondergoed van mijn omaatje verschonen in verzorgingstehuis Weltevree? Ik zou zweren dat ik het afgelopen weekend nog binnenstebuiten had gekeerd. Dan kon ze er dus nog wel een paar dagen tegen, mits er geen bruine bonen met een glaasje witte J.P. Chenet Colombard, Sauvignon op het menu van tafeltje-dekje stond.

Witte J.P. Chenet Colombard, Sauvignon, daar kon ze absoluut niet tegen. Goedkope bocht. Dronk ze er 1 slokje van, stond ze vervolgens anderhalf uur lang zonder pardon haar steunkousen in haar kamertje onder te kakken en dan ook nog met zo’n verwaande blik in haar ogen van “wat mot je van me…”. Niet te doen! Het resultaat zag er dan uit alsof er een shetlandpony een of andere trapeze-act moest doen bij Hollands Got Talent en dan een minuutje van te voren nog even de hele gang naar het podium onder gekakt had. Gelukkig waren er bij Weltevree twee illegale Oekraïense verpleegsters in dienst die mij dan wel zouden inlichten, zelf opruimen daar begonnen ze niet aan, ook al kregen ze er zwart voor betaald, dat ging zelfs hen te ver. Kan je nagaan wat voor smeerboel dat moet zijn.

Maar het E.K. stond dus blijkbaar voor de deur, dus ik naar de voordeur en gooi ém open. Geen E.K. te bekennen… Links niet, rechts niet… Wat de fuck! Wel zag ik tot mijn schrik dat mijn hele straat oranje gekleurd was. Een oranje inferno. Vlaggetjes aan de dakgoot, lantaarnpalen ingepakt met crêpepapier, de stoeptegels oranje gekrijt, de zonneluifels oranje gespoten, de zeventien inch lichtmetalen velgen van mijn Renault Clio vervangen door oranje exemplaren in de vorm van een bierdopje met het logo van een of ander niet te zuipen gerstenat er op. Zo ver als ik kon kijken, alles was oranje. De buurman met z’n oranje gespoten kuif vol trots zwaaien naar mij in z’n oranje T-shirt met leeuwenkop. “Hebben we dat alvast mooi geregeld of niet, ouwe pik! Nu nog winnen!”. Kindertjes oranje geschminkt, opa en oma Janssen van nummertje 36 ook en een oranje petje op, die hadden dat toch niet in de gaten vanwege de Alzheimer. De rolstoel van half tamme Patrick, knal oranje geverfd.

“Wij houden van Ora-hanje!”, dat was geen vlug in elkaar geflanst tekstje van Dré in de hoop om een voetbal hit te scoren. Daar was voor de verandering eens geen rijmwoordenboek aan te pas gekomen. Nee, dat was een allesomvattende en generaliserende statement. Zo van “Jij komt uit Nederland,  jij houdt dus godverdomme van ons oranje en anders kan je de tyfus krijgen!”. Dit is zelfs opgenomen in het basisexamen inburgering. Als het orakel Hazes door de luidsprekers schalt, dan kan je er niet om heen, dan is het zo. Dan moet je lallen en inhaken, want Nederlanders houden van oranje. Op Koninginnedag en als het Nederlands elftal moet voetballen of je nu wilt of niet. Je doet gewoon mee en niet zeiken! Wen maar aan het idee!

Toegegeven, het E.K. voetbal zal ik zeker gaan volgen en ik hoop dat Nederland het ver uhh…. schopt en dan het liefst meerdere keren in het doel van de tegenstander. Dat het maar een mooi en bloedspannend voetbaltoernooi mag worden, maar dat Oranjegewauwel gaat me net wat te ver.