Home is where the heart is

In de tijd waarin Vintage helemaal de shit is en Urban niet langer kan, komt RTL 4 met een passend nieuw programma “Home is where the heart is”. Een programma dat in het leven lijkt te zijn geroepen om de carrières van een aantal BN’ers weer op de rit te krijgen in plaats van zich te bekommeren om het wel en wee van de deelnemende zwervers. Henny Huisman is als eerste aan de beurt gevolgd door Patty Brard, Manuëla Kemp en John de Wolf… over stoffige imago’s gesproken…

Eerlijk is eerlijk, ik zou niet graag met ze ruilen. Een kartonslaper uitnodigen om bij je te komen pitten, maar uiteindelijk ben ik ook overstag gegaan. Als ik er een stukje over wil schrijven, moet ik ook ervaren hoe het is in het eggie, dus heb ik afgelopen vrijdag een zwerver bij het NS station aangesproken en uitgenodigd om bij mij te komen logeren in het weekend en dat heb ik geweten. Zaterdagochtend rond de klok van negen ging de deurbel. Surprise! Surprise!... daar stond niet 1 dakloze, maar het waren er vier met de reuk van tien.

“Welkom, kom binnen en doe alsof je thuis bent!”, veinsde ik. De gevolgen van mijn uitspraak waren niet te overzien. Om toch onbevooroordeeld over te komen ben ik toen een potje koffie gaan zetten, deels uit eigen belang en om een beetje bij te komen van de onzindelijke lucht die enkele van deze lieden bij zich droegen. Toen ik terug de kamer in kwam zaten ze met z’n drieën onderuit gezakt op de bank voor de televisie met hun poten op tafel. Ik miste er eentje. Ik besloot geen slapende honden wakker te maken. De fles Jack Daniels hadden ze inmiddels ook gevonden, daar zat nu nog amper een bodempje in. Sommigen lieden hebben daar echt een neus voor. Ik kon mezelf toen al voor mijn kop slaan, maar ik moest nog twee dagen met ze doorbrengen.

Achteraf gezien blijkt dat die ene die ik miste er samen met mijn laptop vandoor gegaan was. Een ander uit de groep heeft deze dagen bij de vuilnisbak in de keuken doorgebracht, dat was voor hem na de drank uiteindelijk toch het enige vertrouwde plekje in deze nieuwe omgeving. Geestelijk was zijn wereld al op zijn kop gezet, uiteindelijk dus ook mijn vuilnisbak, hij kon niet anders. Ik neem het hem verder niet kwalijk.

Ik vroeg me af hoe het kwam dat het zo slecht ging met deze lieden en ben met ze in gesprek gegaan. Twee van hen hadden spreekwoordelijk een gat in hun hand en daardoor nu ook gaten in hun kleren en leefden ze in een zwart gat waarin ze geen uitweg zagen. Overdag was het overleven en ’s-Avonds slapen in een kartonnen doos. Beetje bedelen voor een kopje koffie en dat was het wel. Dag in, dag uit. Ik vraag me af of een weekje logeren bij deze derderangs BN’ers hier verbetering in zal brengen, mij is het in ieder geval niet gelukt. Zondagavond heb ik ze weer op straat gezet. Even daarvoor heb ik mijn nieuwe vrienden een routekaartje gegeven en ze de weg gewezen naar het onderkomen van Henny Huisman, onze filantroop.