Patatje van de Chinees

Ik lees zojuist dat er vandaag 14 jaar cel geëist is tegen Wen L., de man die wordt verdacht van het doden en in stukken hakken van de Amsterdamse snackbarhouder Shu Yung Lam. Dat is een goede zaak. Ik bedoel te zeggen dat het een goede zaak is dat Wen L. gestraft wordt. Die snackbar was een wat minder goede zaak overigens, want zeg nu zelf, ga jij een patatje kopen bij een Chinees?

Nummertje 85 “Babi Pangang Speciaal”, daarvoor wil ik wel naar een Chinees gaan, daar associeer je ze per slot van rekening ook mee, die Chinezen. Mensjes met een gele huid, scheve ogen, zwart bloempotkapseltje en bami of nasi met kroepoek en sambal bij. Nee, een patatje oorlog met een frikadelletje eet ik liever van een typisch Nederlands volkse snackbarhouder.

Zo’n snackbarhouder met een vettig wit, uit-gelubberd T-shirt aan. Zegelringen om z’n vingers, dikke gouden ketting om de nek en een vaal verkleurde tattoo aan de binnenkant op de onderarm waaruit blijkt dat het een mama’s kindje is. “I LOVE MAMA”. Zo stoer en toch zo kwetsbaar; dat wekt vertrouwen op. In zo’n snackbar voel je je veilig als klant, maar als je diezelfde bestelling van een Chinees zou krijgen…

Dat vertrouw je niet als Nederlander. Dan sta je ook niet lekker te bestellen, maar kijk je constant in de weerspiegeling van de vitrine of achterom of er niet toevallig iemand ineens verschrikkelijk opdringerig chinees gaat staan te doen, want dat kunnen ze als geen ander die chinezen. Dan kan je er donder op zeggen dat je als je thuis komt en de papieren zak van je bestelling openscheurt, er toch in plaats van een frikadel ineens een bami-schijf of nasibal in de zak zit, omdat een of andere chinees er kans in heeft gezien om die er vlug even in te schuiven.

Chinezen zelf eten trouwens ook graag zelf chinees. Dat vinden ze lekkel-lekkel. Ik heb ze dat wel eens horen zeggen. Lekkel-lekkel, maar nooit over Nederlands eten. Nederlands, dus met mes en vork in plaats van met dat bamboe eetgereedschap. Geprakte aardappels met vette jus, doperwten en een goed stuk vlees bijvoorbeeld. Dat doen ze niet, daar wagen ze zich niet aan. Boerenkool met worst van de HEMA… dat vinden ze veel te Nederlands, dat is niet Chinees genoeg.

Het liefst zien Chinezen de Hollanders ook chinees eten. Zo van, dat hun eten zo ontzettend lekker is dat zelfs een kaaskop het wil en zo. Dat vinden ze fijn. Als ze dat dan zo jofel vinden, laat ze dan ook lekker op die voet verder gaan en niet proberen om ook onze Hollandse snackbars over te nemen. Hoe komen ze er bij? Dat zou hetzelfde zijn als wij in Shanghai beginnen met een stalletje om koek en zopie te verkopen en na een paar jaar overstappen om een plaatselijke Kantonese Wok-In over te nemen om ook gepofte straathond op een bedje van witte koolbladeren in sojasaus te gaan verkopen.

Lynx gespot in Margraten

In een loofbos in Margraten in Zuid-Limburg is afgelopen zondag een lynx gespot... Dat was ik.
Achteraf gezien is het allemaal wat uit de hand gelopen. Het zit namelijk zo. Vorige week hoorde ik enkele collega’s van mij praten over carnaval, wie ging er carnaval vieren en waar was het nu volgens hen het gezelligst. Dus toen ik langs liep op weg naar de koffieautomaat zei ik uit een geintje “Woar is dèh feestje?!... Doar is dèh feestje!” en mengde mij even later in het gesprek.

Om van het echte Carnaval te proeven moest je in Limburg zijn werd mij verteld. Je laten onderdompelen in het zuidelijke feestgedruis. Als ontbijt een Limburgs vlaaike eten en een Lindeboomke, Hertog Jan of een Christoffeltje drinken, daarna kon deze dwaze feestelijkheid beginnen. Ze vroegen bij wijze van uitnodiging of ik ook zin had in overmatig drankgebruik in het weekend, maar dan in het Limburgs. Zo van: “Kumse mèt? Waarop ik zei: “Warrom Nèt?!”

Hals over de kop moest ik dus een carnavalskostuum zien te regelen. Een haast onmogelijke opgave. Ik bedacht een actie om mijn buurjongetje van 5 te vloeren tijdens de optocht in het dorp, alleen zou ik dat kikkerpak toch niet passen, dus dat was eigenlijk niet zo’n geniaal idee. Misschien zat er in het bejaardentehuis “Eeckenrhode” nog wel een stiekeme voormalige Waffen-SS’er, die een origineel outfitje in een oude kist als bruikleen had liggen. Enkele oudjes verdacht ik wel van dergelijke feiten, maar dat zou een te grote zoektocht worden.

Het ging mij er om dat ik graag een beetje origineel voor de dag wilde komen. Ik had natuurlijk als Elvis Presley verkleed kunnen gaan, maar dat snappen ze niet in Limburg. In Limburg kennen ze alleen René Shuman. “The King”, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Uiteindelijk heb ik bij “feestartikelen-online.nl” een kostuum gekocht. Een kostuum van een Lynx, de rechtsen waren uitverkocht. Ik was benieuwd hoe die Limlanders daarop zouden reageren…

Niet goed dus!... Gezellig carnaval vieren?!… Ik ben de hele zaterdag achterna gezeten en opgejut door de plaatselijke schutterij. Blijkbaar was mijn outfit te realistisch. Hoezo, dacht ik?? Ooit eerder een laveloze Lynx in een kroeg aan de toog gezien met een pilsje in z’n klauw? Maar voordat ik kon zeggen dat ik het was, klonk er een knal en had ik bijna een schot hagel in mijn reet zitten, dus nam ik de benen. Uiteindelijk ben ik ergens in de buurt van de Henkeput in het Savelsbosch in slaap gesukkeld, alwaar ik de volgende ochtend door een amateurfotograaf gespot werd en vervolgens mijn foto op “waarnemingen.nl” gezet werd. De rest is vandaag dus terug te lezen in de krant.

(zie hier het bericht) 

Het verbaast me alleen dat mijn blikken bier nergens op de foto staan, dan had je zeker geweten dat deze waarneming niet om een echte Euraziatische Lynx ging.