Paralympische Spelen

Je zou zeggen dat het na het E.K., de Tour en de Olympische Spelen voor dit jaar wel genoeg zou zijn met al dat gesport, dat we het allemaal wel gezien hebben, maar hardcore bankzappers, vergeten we nu met z’n allen niet één bijzonder belangrijk evenement?… Een groots sportief gebeuren wat nog voor de deur staat… Zij het een wat ondergeschoven kindje… Weet je het al?... Denk aan gebrekkig en dan het eerste wat in je opkomt…uhhhm… Lucille Werner?… Bijna!, je bent warm en het komt in de buurt!... DE PARALYMPISCHE SPELEN bedoel ik natuurlijk!

Prima dat er mensen met een beperking zijn die aan topsport doen en knappe prestaties leveren, maar ik wil en kan er niet naar kijken. Het geeft mij een gevoel van leedvermaak, aapjes kijken, dat idee. Als ik kijk naar bloedfanatieke gehandicapten die sporten, krijg ik plaatsvervangende schaamte. Ze willen zo graag, maar ze zullen nooit in staat zijn om het te doen zoals “normale” mensen dat kunnen. Alsof ze dat niet willen respecteren knokken ze vaak nog net wat harder. Bewonderenswaardig. De geestdrift straalt er van af, want het gaat er per slot van rekening om wat men wél kan. Zeg ook nooit dat ze een afwijking hebben, want voor je er erg in hebt word je onderuit getrapt door een of andere gekkie met een beenprothese en terecht!

Het is ook niet mijn bedoeling om deze groep sporters te dissen, maar wat ik bedoel te zeggen is dat als ik bijvoorbeeld naar een partijtje basketbal zit te kijken, ik af en toe ook na een mooie Bounce Pass en de tegenstander door een prachtige schijnbeweging letterlijk op het verkeerde been gezet wordt, (want dat kan bij beperkingsvrij basketbal), een Slam-Dunk wil zien en dat is onmogelijk vanuit een rolstoel. Een polsstok bij het polsstokhoogspringen hoort ook geen twee rode banden te hebben, dat ziet er niet uit. Dat is geen gezicht. Het lijkt me dat het dan ook niet lekker polsstokhoogspringt, dat leid af zou je zeggen, al is dat wel bezien vanuit de beleving van een iemand zonder visuele afwij… beperking.

Als je de Turncoach van een spast bij de brug met gelijke leggers iets aanmoedigend hoort roepen, zo van: “Goed bezig Jongen, je kan het! Denk aan je coördinatie en je motoriek!”, dan zap ik weg. Ik kan dat niet aanhoren. De coach van een blinde Judoka die roept, “Kom op! Nu doorzetten! Laat je tanden zien! Je moet je niet blindstaren op die Goude Plak, Zilver is ook mooi, laat je niet in de kaarten kijken!, Zo ja, Juist! Die offerworp zag hij niet aankomen!”. Ik vind dat onbeschaafd, beledigend. Dat doe je niet.

Blinde lopers worden aangelijnd omdat ze anders van start gaan bij de finish. Lilliputters die de Hink Stap Sprong doen, dat heeft eerder iets vertederends. Dat is Disney gevoel waardig. Voetballen op steunzolen. Schoonspringers die achteloos hun voeten op de duikplank laten staan. Kogelstoten met armprothese ’s. Hordelopers op krukken of met een looprek. Om daar naar te kijken als onbeperkte heb je volgens mij een afwijking of heb je toch een enigszins sadistische aandoening.